Unutulanlar Unutanları Asla Unutmazlar!

Sabah pencereden baktım a-ah o da nesi?Yoksa yağmur mu? Aman ne şahaneee!Şemsiyemi alıp çıktım evden bu sefer ilk defa tedbirli davranarak ve bu davranışımdan ötürü kendimi en içten dileklerimle kutlayarak.Tam yokuşun altına varmışken telefonumu evde unuttuğumu hatırlayıp eve döndüm,tam telefonumu alıp çıkacakken de uzun zamandır kullanmadığım kulaklıklar geldi aklıma. Kısa bir arayışla onları da bulduktan sonra yağmur altında müzik dinleme fantazisi yapmak üzere iskeleye doğru yürümeye karar verdim. Tabii bu arada asıl amacımın işe gitmek olduğunu ve saatin kaç olduğunu unuttum! Nabzımın üzerinde tıpır tıpır atan saatim hemen hatırlattı kendini,onu da kutlayarak ilk gelen dolmuşa attım kendimi. O anda da neden sabahları dolmuşa binmekten hoşlanmadığımı hatırladım...
Yaradana protest bir şarkı çalıyor,Ahmet Baba söylüyor damardan "Penceresiz kaldım anne,penceresiz kaldım anne,uçurtmam tellere takıldı,hani benim gençliğim anne?" Uyyyy o penceresiz kaldıkça ben içime kapandım. Bizimkileri uyandırıp "Günaydın anneciğim,günaydın babacığım yine sabah oluyorrrrr" diye feryat edesim geldi! Zaten yaş oldu 28, moraller -28 annemi arayıp sorasım var "Hani benim gençliğim anneeeeee?"Sonra babamın,gecenin bi saatinde yedi sülalesini uyandırıp bana sevemedim kara gözlümü söyleyin diye tutturan çocuk ve yediği sopayla ilgili anlattığı bir hikaye geldi aklıma,aaaanında vazgeçtim bu parlak fikirden=)
Dolmuş iskeleye yaklaşırken trafik sıkıştı,attım kendimi aşağıya,açtım şemsiyemi. Ama görünen o ki bu sabah tek tedbirli davranan ben değilim,herkes almış şemsiyesini yanına,almakla da kalmamış açmışlar bir de;Bravo ey Üsküdarlılar!Daracık kaldırımda su birikintilerinden hoplaya zıplaya koşturmaya çabalıyoruz çabaladıkça beceriksizleşiyoruz!Kimseye mi adım çöreği yapılmadı zamanında karrrrdeşim diye düşünürken beynim şahane bir fikir üretti: Neden sinyal lambalı şemsiye üretmiyoruz? Kim ne tarafa dönecekse çaksın sinyali,düzgün düzgün gidelim yolumuza! Yıllar önce de böyle bir parlak fikrimiz vardı tıp okuyan bir arkadaşımla: Steril boncuk! O ameliyatları yapacaktı,dikişleri de benim ürettiğim steril boncukları işleyerek atacaktı,dikiş izlerinden boncuklu dövmeler yaratacaktık!Sahi ya bak ben bunu neden unutmuşum? Girişimci ruhumun elini sıkmak istedim o anda...Yırtma fikirleri listemin 3. sırasına not ettim bunu da hemen.
Vapura biner binmez kulaklıklarımı takıp başladım radyo kanallarını kurcalamaya ve tabii neden uzun zamandır radyo dinlemekten hoşlanmadığımı da hatırladım böylece..Her istasyonda bir DJ ölümüne geyik yapıyor,sabırla bekliyorum bu geyiğin arkasından şahane bir şarkı çıkacak ben de gönül insanı triplerine giricem kendi kendime diye. Ortamı kurmuşum,yoklamayı alıyorum hemen: Çay,burda!Simit,burda! Yağmur,burda!,vapur,burda! Kafa dayamalık cam,bittabi burda!Herşey hazır,şarkıyı bekliyoruz..Veeee geliyor şarkı: Bende gittim bir geyiğin ağaağaağağavına ah amman amman!Çekip vurasım geliyor DJ'i...O anda aklıma Halil Sezai aaaaaaaylaması çalışmalarım geldi,boşuna kasmışım,bu şarkıyla çalışacağım bundan böyle!
Playlistimi kurcalayıp günün anlam ve önemine uygun bir şarkı ayarladım,daldırdım gözlerimi de Dolmabahçeye doğru,herşey mükemmel! Sarayın önünden kayarken vapur Freddie Mercury'nin Mamaaaa Huhuhuuuuusuna denk geldi,inanılmaz sekans!Al benim görüntüyü karakalem resmimi yap o anda,o derece..Ama hiçbir şey bu kadar şahane olmamalı di mi?Şarkı bitti hemen arkasından Nil girdi,Bu muduuuuur diye,oysaki kayıp giderken ne güzeldi!Eeeeh dedim uydum Nil'e döndüm yüzümü Eminönü'ne,zaten benim neyime öyle romantik haller...Hatunum o ne güzeldi bu ne güzeldi diye söylerken şarkısını unuttuklarımı neden unuttuğumu unuttuğumu hatırladım,oysaki hep buradaymışlar,vefalı hafızama saygı duruşuyla tamamladım yolculuğumu!