Afakanlı Ben!

Vapurun kalkmasına 10 dakika olmasına rağmen iskele girişinde koşmaya başlayarak herkesi galeyana getiren, sürü psikolojisini körükleyerek kitleleri peşinden sürüklemeye meyilli arkadaş kadar sinir olduğum bir başka sabah insanı türü, dapdaracık kaldırımda bir eliyle sigarasını tüttürüp diğer elini de cebine sokarak aheste aheste yürüyen emekliliğe 5 kala tipleri. Zaten bunlarla karşılaştıktan sonra ister istemez herkese sinir olmaya başlıyorum.
Mesela kurumsal ablalar! Çekmiş beyaz gömleği, blazer ceketi, diz altı eteği sonra gitmiş o diz altı eteğin altına file çorap giymiş! Ablacım maksadın ne? Bu neyin mesajı? O görüntünün altında çok eğlenceli bir insanım demek istiyorsan söyleyeyim ona öyle demezler!...Bir diğeri vapurdan tam inecekken 3 santimetrelik araya kendini sokuşturarak iniş süresinden 15 salise kazanmaya çalışan devasa amca! Bir gün düşüreceksin birini denize ve kazara o kişi ben olacağım ve o onbeş salise senin geri kalan hayatının son süresi olacak!
Otobüste yer kapmak için tank gibi insanlara çarpa çarpa ilerleyen ve ilk durakta,ki bu toplam 3 dakika ediyor, inen saçma yaratık!Ve tabii ki ekvatorunu koltuğa serbest düşüşle bırakarak montumun üstüne oturan hanım teyze! Arşimet istediği kadar bir kaldıraçla dünyayı yerinden oynatabileceğini iddia etmiş olsun, bugün mezardan kalkıp gelse o mabadı koltuktan ayıramaz!
Bütün günüm sinir ola ola geçti bu ve benzeri kişilerle karşılaşa karşılaşa...Tek değişen tipler: sabah türü, öğlen ağırlık basmışı ve akşamüstü asabisi! Ve ben! Her daim afakanlı tür!Bir de bunun üzerine banka kuyruğu çakalı, banko kızları, sokak dedikoducusu, kırmızı ışıkta kendini tutamazı ve İstanbul'un son marifeti internet bağlantı problemine müteakip su kesintisi eklenince iyice şartelim attı...En sonunda evime çıkan yokuşa bakarken bu hafta ikinciye aynı sözü geçirdim aklımdan: Yokuş başı tırmanışlarda vazgeçtim akıllı olmaktan ve beslenme çantamda kavun-peynirdi babam!